თბილისის ძველ სომხურ უბანში, მეიდანის რაიონში, გაიმართა 111-ე ვარდათონი — დღესასწაული, რომელიც დიდ აშუღს, საიათნოვას ეძღვნება. ამ დღეს საქართველოს დედაქალაქის ცენტრი სავსე იყო სიმღერის ხმებით, ვარდების სურნელითა და კულტურული ერთიანობის ატმოსფეროთი.
ტრადიციულად, ვარდათონი დაიწყო მსვლელობით, რომელიც სომხეთის ეპარქიის ქვეშ მოქმედ კულტურულ ცენტრში, ჰოვჰანეს თუმანიანის სახლში დაიწყო. მსვლელობის მონაწილეები, ხელში წითელი ვარდებით, თბილისის ცენტრალური ქუჩებით გაემართნენ წმინდა გიორგი საკათედრო ტაძრის ეზოსკენ, სადაც საიათნოვა განისვენებს, და პატივისცემის ნიშნად ყვავილები მიიტანეს მის საფლავზე.
წმინდა გიორგის ტაძარში ღვთისმსახურების შემდეგ, გაიმართა სომხური ეპარქიის წინამძღოლის, ეპისკოპოს კირაკოს დავთიანის მიერ შესრულებული სევდიანი წირვა.
შემდეგ დღესასწაული გაგრძელდა გორგასლის მოედანზე, სადაც აშუღური სიმღერისა და ხალხური მუსიკის კონცერტი გაიმართა.
დღესასწაულის პროგრამაში მონაწილეობდნენ არტისტები სომხეთიდან და საქართველოდან. სცენიდან გაჟღერდა საიათნოვას ნაწარმოებები ცნობილი მომღერლების შესრულებით, მათ შორის მავრ მკრტჩიანი, ალიკ კსპოიანი და სომხეთის დამსახურებული არტისტი — განსაკუთრებული სტუმარი ჰარუთ პამბუკჩიანი.
მიმზიდველ ატმოსფეროს ართმევდნენ სომხური და ქართული ცეკვის ანსამბლების ფერადი წარმოდგენები, რომლებიც ხაზს უსვამდა ორი ხალხის კულტურულ სიმდიდრესა და მეგობრობას.
ღონისძიება ჩატარდა საქართველოს სომეხთა კავშირის, თბილისის მერიისა და საკრებულოს, სომხეთის საელჩოს, სომხეთის განათლების, მეცნიერების, კულტურისა და სპორტის სამინისტროს, ეპარქიის საგანმანათლებლო და კულტურული ცენტრებისა და თბილისის პეტროს ადამიანის სახელობის სომხური დრამატული თეატრის მხარდაჭერით.
ვარდათონი, რომელიც 1914 წელს დაარსდა იოსებ გირსაშვილის, ჰოვანეს თუმანიანისა და მხატვარ გევორქ ბაშინჯაღიანის ინიციატივით, უკვე დიდი ხანია სიმბოლოდ იქცა სომხურ-ქართულ მეგობრობაში. დღესასწაული ყოველწლიურად მაისის ბოლოს იმართება და აერთიანებს კულტურის მოღვაწეებს, საზოგადოებრივ ლიდერებს, თბილისელებსა და ქალაქის სტუმრებს.
დღეს ვარდათონს აღნიშნავენ არა მხოლოდ თბილისში, არამედ ერევანშიც, სადაც თბილისურ დღესასწაულამდე ასევე იმართება საიათნოვასადმი მიძღვნილი ღონისძიებები, რაც ხაზს უსვამს მის გამაერთიანებელ მნიშვნელობას მთელი რეგიონისთვის.
საიათნოვა თავის შემოქმედებაში წერდა სომხურად, ქართულად, აზერბაიჯანულად და სპარსულად, განადიდებდა სიყვარულს, სათნოების მნიშვნელობასა და ხალხთა მეგობრობას. მისი ცნობილი ფრაზა — „სიყვარული სიმღერაა, რომელსაც ენა არ სჭირდება“ — დღესასწაულის დევიზად იქცა და კიდევ ერთხელ შეგვახსენა: კულტურა ძლიერია მანამ, სანამ მას გულით ვინახავთ და მომავალ თაობებს გადავცემთ.
ვარდათონი — არა მხოლოდ დღესასწაული, არამედ ხიდია წარსულიდან მომავალში, მეხსიერების ხმა, რომელიც გულებში ცოცხლობს.
