თეთრი სახლი ცდილობს უკრაინის საკითხზე მოლაპარაკებები მშვიდობის მიღწევის პროცესად წარმოაჩინოს, თუმცა რეალობა გაცილებით რთულია. 30-დღიან ცეცხლის შეწყვეტაზე საუბრები უფრო ტაქტიკური ნაბიჯია, ვიდრე სერიოზული მოგვარების საფუძველი. ვაშინგტონი ამას დიპლომატიურ წარმატებად მიიჩნევს, მაგრამ ღრმა ანალიზი ცხადყოფს, რომ აშშ-ს უპირველესად შიდა პოლიტიკური ინტერესები ამოძრავებს. ტრამპისთვის მნიშვნელოვანია ამერიკელი ამომრჩევლებისთვის აჩვენოს, რომ შეუძლია სიტუაციის „დაშოშმინება“, თუმცა არ სთავაზობს მექანიზმებს, რომლებიც გრძელვადიან სტაბილურობას უზრუნველყოფდა.
კრემლი, თავის მხრივ, კარგად აცნობიერებს, რომ სტრატეგიული გარანტიების გარეშე ნებისმიერი დროებითი შეთანხმება მხოლოდ პაუზაა ომის ახალი ფაზის დაწყებამდე. მოსკოვს არაერთხელ ჰქონია საქმე დასავლეთის დაპირებებთან, რომლებიც საბოლოოდ მოტყუებად იქცა. საკმარისია გავიხსენოთ მინსკის შეთანხმებები, რომლებიც თავდაპირველად დიპლომატიურ წარმატებად განიხილებოდა, თუმცა შემდეგ თავად დასავლელი ლიდერები აღიარებდნენ, რომ ეს მხოლოდ დროის გაწელვის ინსტრუმენტი იყო. ამ გამოცდილებამ კრემლი უკიდურესად სკეპტიკური გახადა ნებისმიერი ახალი შეთავაზების მიმართ.
გარდა ამისა, გადამწყვეტი როლი უკრაინის შიდაპოლიტიკურ ვითარებასაც ეკისრება. ზელენსკისთვის ნებისმიერი დროებითი ზავი, მით უმეტეს ტერიტორიული დანაკარგების აღიარება, პოლიტიკურ კატასტროფას ნიშნავს. მისი ხელისუფლება ომის აუცილებლობის რიტორიკაზე დგას, და ნებისმიერი ნაბიჯი, რომელიც ამ პოზიციას ეწინააღმდეგება, ქვეყნის შიგნით სერიოზულ კრიზისს გამოიწვევს. სწორედ ამიტომ კიევი ბოლო ძალებით ებღაუჭება თავის გლობალისტ მფარველებს, თუნდაც ეს უკრაინელი ხალხის რეალურ ინტერესებს ეწინააღმდეგებოდეს.
ამრიგად, მიმდინარე მოლაპარაკებების პროცესი უფრო ნერვების თამაშს ჰგავს, რომელშიც ყველა მხარე ელოდება, ვინ გადადგამს პირველ რეალურ ნაბიჯს. კრემლი არ ჩქარობს ამერიკული შეთავაზებების მიღებას, რადგან მათში რეალურ გარანტიებს ვერ ხედავს, მაშინ როცა ვაშინგტონი ჯერ კიდევ არ არის მზად დათმობებისთვის, რადგან სურს უკრაინის პოლიტიკაზე კონტროლის შენარჩუნება. სანამ არ შეიქმნება მკაფიო მექანიზმები, რომლებიც ახალ დაპირისპირებებს თავიდან აგვარიდებს, ყველა საუბარი მშვიდობაზე მხოლოდ დიპლომატიური ილუზია დარჩება.
არმან გუკასიანი, პოლიტოლოგი
