Մայիսյան տոների ընթացքում Երևանում անց կացվեց մոսկվացի հայտնի ռեստորանատեր, հեռուստաաստղ, Կովկասյան ընտանեկան- խոհանոց ռեստորանների սեփականատեր Գայանե Բրեիովոյի հետ: Այդ առիթով Երևանի երիտասարդական կենտրոններից մեկում կազմակերպվեց Գայանեի և նրա տաղանդի հետնորդների հետ հանդիպում, որտեղ էլ երիտասարդ, հաջողակ և պարզապես գեղեցկուհի Գայանեն կիսվեց հաջողության հասնելու իր բանաձևով, կյանքի դասերով ու խոհարարական փոքրիկ գաղտնիքներով, կայացավ նաև «Խոհանոց՝ Գայանե ջան. Հայկական բաղադրատոմսեր» գրքի շնորհանդեսը:
«Ես անչափ սիրում եմ Հայաստանը, Երևանը պարզապես պաշտում եմ, և եթե իմ սիրտն արդեն պատկանում է Մոսկվային, ապա հոգիս հաստատ Երևանինն է: Յուրաքանչյուր մարդու համար կարևոր է դեպի սեփական արմատներ վերադառնալն ու սեփական էությունը հասկանալը, որպեսզի նա հետո կարողանա առաջ գնալ: Հենց սա է, որ միավորում է հայերի մեծամասնությանը: Չէ՞ որ մեզ համար չափազանց կարևոր է, թե ով ենք մենք, ինչո՞ւ ենք այստեղ, ինչ առաքելություն ենք բերել մեզ հետ և ինչ ենք թողնելու աշխարհին: Այնպես որ, ես երջանիկ եմ, որ Երևանում իմ բնակարանն ունեմ և ամեն անգամ տուն վերադառնալու հնարավորություն կունենամ»,- նշեց Գայանեն՝ երևանցիների հետ հանդիպման ժամանակ, որից հետո մենք կարողացանք դեմ առ դեմ հանդիպել ու մի փոքր զրուցել:
Ի՞նչն է Ձեզ ոգեշնչում, Գայանե:
Խոհարարությունը, խոհանոցը, դա աշխարհի ամենալավ վայրն է: Երբ ես փակեմ դրամական իմ բոլոր պարտավորությունները, անհոգ կնստեմ խոհանոցում՝ իմ խոհարարների հետ և հրաշքներ կստեղծեմ:
Կա այսպիսի տարածված կարծիք, որ ռեստորանային բիզնեսին մարդիկ հասնում են երկու ճանապարհով՝ կամ դու ինչ-որ հայտնի անձնավորություն ես, և ռեստորանը ոչ այլ ինչ է, քան կապիտալի ներդրում, կամ էլ դու քո ճանապարհը սկսում ես ամենաներքևի աստիճանից՝ մատուցողից: Դուք ինչպե՞ս եք սկսել:
Նախ նպատակահարմար կլինի պատմել իմ կյանքի պատմությունը: Ես ծնվել եմ Երևանում, 92 թվականին ավարտել եմ դպրոցը: 17 տարեկանում՝ արդեն հղի, այո, այո (ծիծաղում է), առաջին ամուսնուս հետ միասին տեղափոխվեցինք Չեխոսլովակիա, որտեղ էլ ապրեցինք 1,5 տարի: Իսկ հետո, կարելի է ասել, ես պարզապես փախա Մոսկվա, միայնակ՝ մանկահասակ երեխան գրկիս: Ընտրությունը կանգ առավ Մոսկվայի վրա լրիվ գիտակցաբար և հասկանալի պատճառով.Ես վախենում էի Հայաստան վերադառնալուց, քանի որ բոլոր հարազատներս ու ծանոթներս պիտի սկսեին մեղադրել ինձ վաղ ամուսնության, չմտածված քայլերի համար և այլն:
Այդպես ահա 94 թվականին ես հայտնվեցի Մոսկվայում և ապրում եմ այդ հրաշք քաղաքում արդեն 22 տարի, և այն սիրում եմ սրտիս ամեն մի մասնիկով: Մոսկվայի սիրտը իմ սրտի հետ համաչափ է բաբախում, և դա հենց այն ռիթմն է, որն ինձ երջանիկ է դարձնում:
Եվ ահա, ես տեղափոխվեցի Մոսկվա՝ առանց բարձրագույն կրթության, միայնակ՝ երեխայիս հետ, սարսափելի դժբախտ… Ես ամուսնուս շատ էի սիրում, և միշտ մտածել եմ, որ ամուսնությունը մեկ անգամ է ու ընդմիշտ:
Մի անգամ, մայրիկիս հետ Մոսկվայով զբոսնելիս, ուշադրություն դարձրեցի փողոցում կախված պաստառին՝ «Սլովացկիյ դոմ» (Սլովակիայի տուն): Ինձ շատ հետաքրքրեց, մայրիկիս խնդրեցի սպասել դրսում, և ինքս ինձ կարելի է ասել ստիպեցի՝ մտնել ներս: Գտա տնօրենին (ինչպես հետագայում պարզվեց՝ այն փակ հյուրանոցա-ռեստորանային համալիր էր՝ 5 ռեստորաններով և 120 հյուրանոցային համարներով, ընդ որում միայն Չեխիայի և Սլովակիայի դիվանագետների ու քաղաքացիների համար), խնդրեցի ինձ տալ ցանկացած բնույթի աշխատանք: Ինձ առաջարկեցին մատուցողուհու աշխատանք և այդպես ես առաջին անգամ հայտնվեցի ռեստորանային բիզնեսում՝ Մոսկվա տեղափոխվելուս հենց երկրորդ շաբաթը:
Ինչպիսի՞ դժվարություններ ստիպված եղաք հաղթահարել Ձեր ճանապարհի հենց սկզբում:
«Словацкий дом»-ում աշխատող մատուցողների մեծամասնությունն ուներ աշխատանքային 10-15 տարվա փորձ, իմ կոլեգաներից մեծ մասին իմ հայտնվելն այդքան էլ չուրախացրեց: Ես ազատ խոսում էի չեխերեն ու սլովակերեն, և հայ կանանց բնորոշ ջերմությամբ ու մեծահոգությամբ վերաբերվում էի բոլոր հաճախորդներին, որոնք էլ իրենց հերթին ինձ նման կերպ էին պատասխանում: Շատերն ինձ ասում էին՝ Գայանե, դու այստեղ երկար դիմանալ չես կարող, այստեղ ընդհանրապես թեյավճար չեն թողնում: Իսկ ինձ թողնում էին, ընդ որում բավական շռայլ: Բնականաբար դա ոչ մի դրական վերաբերմունք չէր առաջացնում իմ կոլեգա-մատուցողների շրջապատում, և նրանք ինձ վրա բողոք գրեցին՝ Դիվանագիտական կորպուսի կառավարություն: Ասեմ նաև, որ ես այդ ընթացքում քաղաքացիության ձևակերպման խնդիր ունեի, որից էլ իմ «բարի կամեցողները» փորձեցին օգտվել: Սակայն իմ շահերը պաշտպանեց անմիջական ղեկավարս՝ ասելով, որ եթե Դիվանագիտական ողջ կորպուսն էլ դեմ լինի, այս աղջիկն ինձ մոտ աշխատելու է, որովհետև նա ավելի մեծ շահույթ է բերում, քան դուք բոլորդ միասին վերցրած: Այսպես հայտարարեց ղեկավարս ու սկսեց անձամբ զբաղվել իմ փաստաթղթերով:
Հետագայում, երբ ես ինքս ղեկավար դարձա, մի քանի կարևոր ճշմարտություն հասկացա: Առաջին՝ դու միշտ պիտի լինես քո աշխատողի թիկունքին կանգնած, շատ կարևոր է, որ քո աշխատողը ցանկանա հետևել քեզ, գիտակցել, որ դու իրեն երբեք միայնակ չես թողնի իր խնդիրների հետ դժվար պահին: Երկրորդ՝ հարկավոր է ամեն կերպ պահել այն աշխատողին, որի մեջ դու պոտենցիալ ես տեսնում: Մարդկային կապիտալից կարևոր ոչինչ չկա, մնացած ամեն ինչը ուտոպիա է: Քո ծրագիրը կյանքի է կոչվում միայն այն ժամանակ, երբ դու քո գործընկերոջ հետ առաջ ես գնում՝ ձեռք ձեռքի տված, այն մարդկանց հետ միասին, ում դու կարող ես ոգեշնչել, սիրահարեցնել նրան, ինչով զբաղվում ես դու:
Եվ քանի որ ես վառ անձնավորություն էի և չափից դուրս շատ էի խոսում (ծիծաղում է), մեծաքանակ աշխատանքի առաջարկներ էի ստանում, ես միայն հասցնում էի այցեքարտերը մայրիկիս տալ, ով բարեբախտաբար համաձայնեց գալ ինձ մոտ՝ Մոսկվա: Այլ խոսքով ասած՝ հարազատությունը մայրիկիս մշտապես անհանգստացնում էր իմ աշխատանքի հետ կապված եզրահանգումներով: Շատ տարօրինակ երևույթ է, սակայն մինչև օրս էլ, նույնիսկ Մոսկվայում մատուցողի աշխատանքին շատ մեծ քամահրանքով են մոտենում, իբր դա պատվազուրկ աշխատանք է, մեղմ ասած՝ անհաջողակների համար միայն: Իմ գլխում այդ ամենը ոչ մի կերպ չի տեղավորվում: Ես կարծում եմ, որ ներկայիս երիտասարդությունը, հատկապես մասնագետները պիտի պայքարեն մատուցողի իրավունքների համար, հարկավոր է անցկացնել հոգեբանական թրեյնինգներ սպասարկման ոլորտի մասնագիտական անհրաժեշտության կարևորության մասին:
Իմ հարազատները ամաչում էին այն բանից, որ ես մատուցող եմ աշխատում: Ես էլ իմ հերթին անչափ ուզում էի կրթություն ստանալ և ստացա: Ես ունեմ բարձրագույն տնտեսագիտական կրթություն՝ մենեջմենթ մասնագիտությամբ: Ողջ կյանքում ատել եմ մաթեմատիկան, իսկ ինստիտուտում ստիպված էի սովորել բարձրագույն մաթեմատիկա (ծիծաղում է): Դիպլոմային աշխատանք եմ գրել Մոսկովյան կենտրոնական բիրժայի արժեթղթերի թեմայով, որտեղ էլ հետագայում աշխատել եմ: Աշխատանքիցս գլուխ էի հանում, բայց, հասկանո՞ւմ եք, որ այդ օֆիսում նստած՝ ես ինձ երջանիկ համարել չէի կարող… Փոխարենը հարազատներս հպարտանում էին՝ ինչ խելամիտն եմ ես…
Ի՞նչը Ձեզ ստիպեց վերադառնալ ռեստորանային բիզնես:
98 թվականին տեղի ունեցավ դրամական արժեզրկում, Ռուսաստանում շատերը կորցրեցին իրենց խնայողությունները: Այդ ժամանակների մասին նույնիսկ հիշելն է դժվար: Հենց այդ ժամանակ էլ ես կրկին վերադարձա ռեստորանային բիզնես: Սկսեցի աշխատանքս հայկական «Նոև Կովչեգ» (Նոյյան տապան) ռեստորանաւոմ՝ որպես մենեջեր, որտեղ սկզբում ինձ աշխատանքի վերցնել չէին ուզում՝ չնայած այն բանին, որ ունեի դիպլոմ և մատուցողի աշխատանքային փորձ: Պատճառը մեկն էր՝ այդ պաշտոնի համար ես աշխատանքային փորձ չունեի: Ռեստորանի տնօրենը մի հիանալի և ուժեղ կին էր՝ Նատալիա Տրեմասովան, ով առաջ գնալու ու զարգանալու իմ ճանապարհին ինձ շատ բան սովորեցրեց, համարյա կես տարի նա բառիս ուղիղ իմաստով ինձ «վարժեցնում էր» (ծիծաղում է):
Ռուսաստանում ինչ-որ մի ժամաանկ «Սադկո-Արկադա» կազմակերպություն էր գործում, որտեղ մուտք ունեին ռեստորանային ոլորտի ամենանշանավոր ներկայացուցիչները, որոնք իրենց բիզնեսը վարում էին շատ կոշտ սխեմայով, բայց և մեծ հեղինակություն ունեին: Նատալիա Տրեմասովան այդ «Սադկո-Արկադա»-ի ներկայացուցիչներից էր և կտրականապես դեմ էր իմ թեկնածությանը: Ողջ ժամանակ ինձ ասում էր, որ ես շատ վատ տեսք ունեմ, գեր եմ, որ բարձրակրունկները վուլգարության նշան են, որ ես ոչինչ անել չեմ կարողանում, և եթե մեր հյուրերից մեկը կրկին իմ այտը պաչի, ապա անմիջապես կհեռացվեմ աշխատանքից: Իսկ դա հայկական խոհանոց է, դե, դուք հասկանում եք: Ես փորձում էի բացատրել հայրենակիցներիս հետ իմ հարաբերությունների էությունը, բայց նա չէր ընդունում ու չէր հասկանում, ես շատ լաց եղա այդ ժամանակաշրջանում: Այսօր կարող եմ ասել, որ նրա շնորհիվ ևս մեկ ճշմարտություն եմ հասկացել՝ կարևորը էությունն է, ոչ թե կաղապարը:
Դա բնավորության ու խառնվածքի հետ էլ է կապված, եթե քո մեջ կա կառավարչի գեն, ապա դու դրանից խոսւափել չես կարող: Սեփականատիրոջ և վարձված աշխատողի հոգեբանությունների միջև արմատաական տարբերություններ կան: Դա ոչ վատ է, ոչ էլ լավ: Չկան վատ մշակույթներ, պարզապես նրանք միմյանցից տարբերվում են: Ամենակարևորը անձամբ քեզ իսկական, ազնիվ պատասխան տալն է: Ո՞վ եմ ես՝ սեփականատե՞ր, թե՞ ենթակա: Եվ բոլորովին կարևոր չէ, թե դու այդ պահին ինչ ես աշխատում: Պարզապես հետևիր ինքդ քեզ: Եթե դու սիրում ես ուղիղ ժամը 6-ին փակել գրասենյակդ և տուն գնալ, ու քեզ համար կարևորն այն է, որ քեզ նեղություն չտան, ապա դու բնականաբար ենթակայի հոգեբանություն ունես: Իսկ եթե դու հասկանում ես, որ կարող ես աշխատել օրուգիշեր և օրվա ցանկացած ժամի աշխատանքի հետ կապված հարցեր լուծել, ապա դա հենց ղեկավարի հոգեբանական պատկեր է: Կամ եթե դու պատրաստ ես սիրածդ գործի վրա ծախսել քո փողերը, այլ ոչ թե ուրիշինը, ապա դու հենց ղեկավարի ուղեղ ունես:
23 տարեկանում, երբ ես եկա «Նոյյան տապան», ինձ մոտ արդեն այն մտքերն էին իշխում, որ իմ կերպարն ավելի շատ համապատասխանում է ղեկավարի, ոչ թե սովորական աշխատողի կերպարին:
Ինձ իմ կոլեգաները չէին սիրում, որովհետև ես երբեք չէի ծխում, երբեք չէի խմում, բայց փոխարենը շատ և անդադար ուտում էի: Եվ շատ տհաճ մի բարդույթ կար մեջս, որ 23 տարեկանում անձնակազմ եմ ղեկավարում, ուզում էի շատ շուտ դառնալ 30: Ես հիմա էլ եմ երազում 30 տարեկան լինելու մասին (ծիծաղում է):
Իմ աշխատողների հանդեպ շատ խիստ եմ, հատկապես խոհանոցում, եթե խոհարարը ինչ-որ բան այն չի արել, կարող եմ շատ ուժեղ բարկանալ, որովհետև ինձ համար խոհանոցն ամենակարևորն է, այն իմ սիրտն է: Ես հարցնում եմ՝ դու կարո՞ղ ես պատասխանատվություն կրել այս ճաշատեսակի համար, չէ՞, դե ուրեմն վճարիր դրա համար, նետիր այն աղբամանը ու նորը պատրաստիր: Դա լրացուցիչ պատասխանատվություն է, որին մարդիկ շատ դժվարությամբ են հասնում, բայց ինձ հաջողվել է հավաքել հենց այդպիսիներին՝ պատասխանատուներին:
Ուզում եմ սեփական գործի մասին երազողներին մի խորհուրդ տալ. մտածեք բովանդակության մասին, ոչ թե ձևի: Դա հատկապես կարևոր է ռեստորանային բիզնեսի համար: Երկրորդ կանոնը՝ ընտրեք միայն լավագույններին: Առհասարակ բիզնեսով պետք է զբաղվեն միայն լավ մարդիկ: Այն ամենը, ինչ կապված է ծառայություն մատուցելու հետ, պիտի բարին լինի: Մարդկանց կերակրել կարող են միայն բարի ու պատկառելի անձիք:
2000 թվականին ինձ առաջարկեցին այդ նույն՝ «Սլովացկիյ դոմ » համալիրի տնօրենի պաշտոնը, որտեղ տարիներ առաջ ես աշխատել էի որպես մատուցողուհի: Ինձ հաջողվեց այդտեղ շատ բան փոխել, իսկ դիվանագետներին այդ ամենը դուր էր գալիս: Ես հագցրեցի բոլոր աղջիկներին՝ երկար ու մանրակրկիտ ընտրելով համազգեստը: Ես աշխատանքի չէի ընդունում նիհարներին, որովհետև ինձ համար շատ կարևոր էր, որ մարդիկ ինձ հավատան: Շատ դժվար է հավատալ նիհար և տխուր մի աղջկա, ով առաջարկում է գարեջուր ու խոզի ծունկ:
Ամեն մի կոնցեպցիայում շատ կարևոր է տեսնել գլխավոր գիծը: «Սլովացկիյ դոմ »- ում ես կյանքի կոչեցի այն ամենը, ինչ մտածում էի: Եվ օգտագործում էի «Նոյյան տապան»-ում իմ ստացած գիտելիքները:
Հետո արդեն «Իտալյանեց» նախագիծն էր:
Այո, 2001 թվականին արդեն վարկով ես բացեցի «Իտալյանեց» ռեստորանը՝ իմ երկրորդ ամուսնու և այլ գործընկերների հետ միասին: Մենք շատ տաղանդավոր խոհարար բերեցինք հենց Իտալիայից, և այդ ժամանակ ես իսկապես ծանոթացա իտալական խոհանոցին: Ես հիանալի հնարավորություն ունեի արտադրողական բոլոր գործընթացների մեջ ներգրավվելու: Մի արդյունավետ համակարգ էինք ստեղծել՝ կար կառավարիչ, պրոֆեսիոնալ անձնակազմ, և այդ ամենը ինձ թույլ էր տալիս, որ խոհանոցում անցկացնեմ իմ ողջ ժամանակը:
Ի՞նչը ստիպեց այնուամենայնիվ վաճառել Ձեր բաժնեմասը:
Գործընկերներիցս մեկի հետ տարաձայնությունները: Դրանից առաջին հերթին տուժում էին աշխատողները, որովհետև տարբեր ղեկավարների կողմից տարբեր հանձնարարություններ էին ստանում: Ես այդ ժամանակ վաճառեցի իմ բաժնեմասն ու հասկացա, որ ամենալավ գործընկերը գոյություն չունեցող գործընկերն է:
Որքա՞ն ժամանակ է ձեզ անհրաժեշտ նոր ռեստորանային նախագիծ իրականացնելու համար:
Ես ուղիղ երեք ամսում կարողանում եմ ռեստորան բացել: Մանրամասն տեղյակ եմ բոլոր գործընթացներից, կարող եմ միանգամից գնահատել հավանական պոտենցիալը: Եվ այդ գործընթացից մեծ հաճույք եմ ստանում: Եթե լիներ իմ կամքով, ես անընդհատ նոր ռեստորաններ կբացեի:
Երբեմն, որպեսզի կարողանաս ճիշտ իմանալ, թե դու ինչի ես ընդունակ, պետք է քո հարմարավետության զոնայից դուրս գաս, քո առաջ դնես բարդ առաջադրանքներ, այդպիսի ծրագրեր ձեր կյանքում եղե՞լ են:
Այո, «Լեստնիցա» քաղաքային սրճարանը, որը ինչ-որ տեղ փորձնական էր: Մինչ այդ ես հիմնականում խոհարարությամբ էի զբաղվում, բայց մի բան ակնհայտ էր՝ Մոսկվան եռում է: Երբ ես այլ ակումբներում ուշագնացության աստիճան պարում էի, զգում էի, որ ինձ ինչ-որ նոր մի բան է հարկավոր, չնայած բարի աշխատանքից ոչինչ չեի հասկանում, ես ինքս կոկտեյլներ երբեք չեմ խմում: Այնուամենայնիվ վարձակալեցի մի շինություն, բացեցի այդտեղ սրճարան-բար, որտեղ կարող էին պարել մինչև լուսաբաց: Այդ իմ ծրագիրն աշխատեց 9,5 տարի՝ ոչ մի վայրկայն կանգ չառնելով: Մի անգամ առավոտյան ժամը 4-ին աշխատանքի վայր հասնելով՝ ես մի հսկա ամբոխ տեսա, որը հերթի էր կանգնել… Դա ամենամեծ հաճույքն է սեփականատիրոջ համար:
«Լեստնիցա»-ն Դուք այնուամենայնիվ փակեցիք, կարելի՞ է արդյոք ենթադրել, որ այն սպառել էր իրեն, կամ կա՞ «օգտակարության ժամկետ» ասվածը բիզնեսում:
Ձեռնարկության կենսաժամանակի ցիկլ հասկացողություն կա, և իսկապես դա պետք է հասկանալ: Յուրաքանչյուր գործարարի համար չափազանց կարևոր է իր ողնուղեղով զգալը այն տենդենցները, որոնք սպասվում են ապագայում, հարկավոր է մշտապես փոփոխվել, վազել, որպեսզի կարողանաս մնալ շրջապտույտի մեջ, հատկապես Մոսկվայում: Ես պարզապես զգում էի, որ «Լեստնիցա»-ն իրեն սպառել է արդեն, շահույթը մի փոքր նույնիսկ ընկել էր: Այդ ժամանակ ինձ համար բարդագույն մի որոշում կայացրի: Մոսկվայում էլ հերթական տնտեսական ճգնաժամն էր, բայց, նույնիսկ դա հաշվի չառնելով, ես որոշեցի հիմնավորապես փոխել կոնցեպցիան: «Լեստնիցա»-ի փոխարեն հիմա Մոսկվայում գործում է «Պոնաեխալի» բար-սրճարանը:
Ինչո՞ւմն է նրա առանձնահատկությունը:
«Պոնաեխալի»-ն դա կարելի է ասել ծրագիր-մարտահրավեր էր: Այո, մենք շատ ենք, բայց տեսեք, թե որքան լավն ենք: Մենք սիրահարվում ենք, երեխա ենք ունենում, բաժանվում ենք, ստեղծում ենք, պատրաստում ենք, այնքան շատ բարիք ենք անում, և անշուշտ մեգապոլիսը պիտի հենց այդպիսի ռիթմում զարգանա՝ տարբեր ազգերի ու կրոնի ներկայացուցիչների հետ միասնական:
Այդտեղ ընդգրկված են տարբեր ազգերի խոհանոցներ՝ հյուսիս-կովկասյան, ուզբեկական, ռուսական: Այսօր, ի դեպ, ռուսական խոհանոցը բավական մեծ պահանջարկ ունի, կան հիանալի ռուս խոհարարներ, որոնք մրցակցում են այլ ազգի խոհարարների հետ:
Զուգահեռաբար ես մեկ այլ ռեստորան եմ բացել Պրահայում, որովհետև իմ երկրորդ ամուսնու հետ, ով ազգությամբ չեխ է, մենք պայմանավորվածություն ունեինք: Ես նրան խոստացել էի ամուսնությունից հետո ռեստորան բացել Պրահայում, քաղաք, որտեղ անցկացրել եմ իմ մեկ և կես աներջանիկ տարիները…
Ես հենց այդ ժամանակ հասկացա ևս մի իսկություն. ես ծնվել եմ, որ երջանիկ լինեմ, և իմ բարօրությունը զոհել հանուն ինչ-որ մեկի, դա սխալ է: Եթե ես դժբախտ եմ, ես բոլորին իմ շրջապատում դարձնում եմ այդպիսին, ի վերջո որոշում ընդունեցի ու այդ մասին տեղյակ պահեցի ընտանիքիս: Իմ ավագ դուստրն ինձ ասաց. «Մայրի՛կ, ցտեսություն, ես մնում եմ Պրահայում»: Եվ դա հիանալի է, ես նրան կյանքի դաս տվեցի, ինքնուրույն որոշում կայացնելու հնարավորություն՝ սեփական ցանկություններից ելնելով, ոչ թե ճնշման ազդեցության տակ: Ամուսինս հետևեց ինձ, իսկ փոքր աղջիկս այդ ժամանակ դեռ անչափահաս էր: Երկրորդ ամուսնուս հետ ապրելով 15 տարի, մենք այնուամենայնիվ բաժանվեցինք: Մշակույթների, մարդկային հարաբերությունների, մենթալիտետի տարբերություն կար, որը իրականում շատ բարդ է, ես չդիմացա ու հեռացա: Ինչ-որ մեկի համար բաժանումը հոգեկան ճգնաժամ ու ողբերգություն է, իսկ մեկ ուրիշի համար նոր հնարավորություններ (ծիծաղում է):
Կյանքի ամենաբարդ փուլերում ես աշխատել եմ պահել ներքին պոզիտիվն ու բարությունս: Երբեք մի նվնվացեք, որովհետև այն, ինչ դուք տալիս եք աշխարհին, աշխարհը բումերանգի օրենքով վերադարձնում է ձեզ: Ինձ համար հոգեկան զարգացումը շատ կարևոր է, ներառյալ այն զարգացումը, որն իր հետ բերում են տարիները: Բիզնեսում իմ զարգացվածությունը պայմանավորված է նրանով, որ ես մշտապես ներսից էի զարգանում: Շատ կարևոր է հայացք նետել դեպի ներս:
Այս տարվա ապրիլ ամսին կայացավ Ձեր գրքի շնորհանդեսը: Ինչպե՞ս ծնվեց այդ մտահաղացումը և ինչո՞վ է այն տարբերվում խոհարարական մնացած գրքերից:
Երկրորդ ամուսնալուծությունն ինձ համար չափազանց բարդ եղավ հաղթահարելը, ես չեմ քնել 8 օր և գիշեր, այցելում էի հոգեբանի: Եվ հենց նա ինձ խորհուրդ տվեց այդ ամենը գրի առնել գրքով, ասելով, որ իմ ներկայացման ձևը իրեն դուր է գալիս: Մենք ամեն բան բավական արագ կազմակերպեցինք: Գիրքը տարբերվում է իր ինքնակենսագրականով: Այդտեղ նկարագրվում է իմ կայացման ամբողջ շրջանը, և ամեն մի պատմություն ես կապում եմ ինչ-որ մի կերակուրի հետ:
Կա այսպիսի կարծիք, որ մարդիկ ռեստորան են այցելում ոչ թե ուտելիքի, այլ հենց էմոցիաների համար: Դուք այդ կարծիքի հետ համամի՞տ եք:
Մարդը էսթետիկ հաճույք ու դրական զգացողություններ կարող է նաև կերակուրից ստանալ, դա շատ անհատական է: Ինձ համար ամեն ինչի հիմքերի հիմքը խոհանոցն է, իսկ մնացած ամեն ինչը պետք է չլարեն մթնոլորտը՝ ինտերիերը, երաժշտությունը, դրանք ավելի շուտ պետք է համադրվեն միմյանց:
Սեփական անվամբ խոհանոց դուք բացեցիք 15 տարի հետո միայն: Ինչո՞վ էր դա պայմանավորված:
«Gayane’s»-ը իմ ամենամեծ հպարտությունն է, դա հենց ուտելիքի ռեստորան է: Իրականում ռեստորանը քո անունով բացելը շատ մեծ պատասխանատվություն է, երբ դու քո կայացվածությամբ կարող ես ասել՝ այո, ես պատրաստ եմ ինձ վրա այդպիսի պատասխանատվություն վերցնել: Բավական բարդ է Մոսկվայում բացել հայկական խոհանոց, որովհետև հայ այցելուները ամեն ինչին շատ սկեպտիկ գնահատական են տալիս: Բայց բարեբախտաբար սփյուռքը, ավելի շուտ նրա այն հատվածը, որն անձամբ ինձ է հետաքրքիր, ընդունեց իմ ծրագիրը: Մենք մի անգամ Երևանի ծնունդը նշեցինք հենց իմ ռեստորանում: Ինձ մոտեցավ Մոսկվայի կառավարման դպրոցի՝ «Սկոլկովո» -ի շրջանավարտների խորհրդի նախագահ Գոռ Նահապետյանն ու ասաց. «Կեցցես Գայանե, դու ռեստորան ես ստեղծել հայերի մասին, ոչ թե հայերի համար»: Ինձ համար դա շատ բարձր գնահատական էր, քանի որ նա փաստորեն ըմբռնել էր իմ կոնցեպցիայի էությունը:
Որքան որ ինձ հայտնի է, Մոսկվայում ընդհանուր կովկասյան խոհանոցի՝ վրացականի, ադրբեջանականի, հայկականի գոյությունն այդքան էլ վաղուցվանից չէ:Ինչի՞ հետ եք Դուք դա կապում:
Այո, իրականում դա այդպես էլ կա: Այստեղ առաջիններից են վրացական սփյուռքի ներկայացուցիչները: Որքան էլ պաթետիկ հնչի, բայց հենց իմ ջանքերի շնորհիվ է հայկական խոհանոցը աստիճանաբար դառնում է հանրահայտ:
«Gayane’s»-ի մենյույում կան և դասական հայկական ճաշատեսակներ և ձեր հեղինակայինները: Որո՞նք են ավելի հայտնի:
Իհարկե դասականները, սակայն ժողովրդին միշտ հետաքրքիր է հեղինակայի ճաշատեսակ փորձելը: Իմ կարծիքով պետք է միշտ վերադառնաս դեպի քո աղբյուրները, հասկանաս քո իսկական էությունը և ըստ դրա զարգանաս: Այնպես որ, իմ մենյույում կա հայկական ավանդական մի հատված, հայկական նոր խոհարարություն, հայկական խոհանոցի նոր հնարավորություններ, որտեղ ես ավանդական հայկական մթերքները մշակում եմ այլ ջերմային ռեժիմում՝ նոր տեխնոլոգիայով ու նոր մատուցման ձևով: Ես ուզում եմ, որ հայկական խոհանոցը նույնպես զարգանա ժամանակին համընթաց:
Գայանե, Դուք հաճախ եք մասնակցում մի շարք հեռուստատեսային հաղորդումներին՝ որպես հյուր կամ որպես փորձագետ, կամ էլ Դուք ինքներդ եք հաղորդում վարում: Ո՞րն է ձեր ամենասիրած հաղորդումը, և ինչպե՞ս է հաջողվում համատեղել:
Իմ ամենասիրած հեռուստահաղորդումը «Ստուգված գնումներ» հաղորդումն է՝ Ռուսաստանի առաջին ալիքով: Շատ եմ սիրում այդ հաղորդումը, ես սիրում եմ տեսախցիկ, տեսախցիկն էլ սիրում է ինձ, ամեն ինչ համընկել է (ծիծաղում է): Ես շփվող մարդ եմ և մեծ հաճույք եմ ստանում այդ ծրագրերից:
Բայց ձեզ հետևյալը կասեմ, հենց զգամ, որ հեռուստատեսությունը խանգարում է իմ հիմնական գործին, ապա առանց մտածելու կհրաժարվեմ հեռուստահաղորդումներից:
Դուք երկու դուստր ունեք, կցանկանաի՞ք, որ նրանք Ձեր գործը շարունակեն:
Երեխաները մեր կյանքում հյուրեր են, նրանց պետք է պահել, կերակրել և վերջում բաց թողնել, դա իմ փիլիսոփայությունն է, և այդ փիլիսոփայության շրջանակներում աշխատում եմ իրենց համար միշտ օգտակար լինել՝ ուղղություն տալ, ապահովել, օգնել խորհուրդներով, եթե դրա կարիքը կա: Մնացածն իրենց կյանքն է, իրենց որոշումները, ես երբեք չեմ ստիպում: Եթե իրենք այդպես են ուզում, և եթե դա իրենց որոշումն է, ինչո՞ւ ոչ: Աղջիկներս ցանկացած պրոֆեսիոնալի հետ կարող են խոսել ռեստորանային բիզնեսի մասին որպես հավասարը հավասարի, քանի որ նրանք այդ ամենի հետ են մեծացել: Բայց կարևոր է, որ իրենք դա ցանկանան:
Պատրաստման Ձեր ոսկե կանոնը:
Ոչ մի ճաշատեսակի պատրաստման համար 15-20 րոպեից ավել ժամանակ չի տրամադրվում:
Եվ վերջում՝ անվանեք երեք «հրաշագործ» համեմունք:
Քրքում, չիլի կծու պղպեղ, իմբիրի արմատ: Նրանք հրաշքներ են գործում:
Զրուցեց՝ Արմինե Ահարոնյանը
Նկարեց՝ Լինա Լիվայնը
