«Բրավիստի» Օսկարային հավակնությունները. Հարցազրույց հայ կինոռեժիսոր Էվելինա Բարսեղյանի հետ

Հայ կինոռեժիսոր Էվելինա Բարսեղյանի անունը գնալով ավելի հաճախ է հնչում միջազգային կինոփառատոնների ժամանակ: Վերջերս նրա երրորդ կարճամետրաժ՝ «Բրավիստ» ֆիլմը ընդգրկվեց «Օսկարի» մրցանակաբաշխության լոնգ-լիստում, ինչպես նաև իր տեղը գտավ Մանհեթթենյան անվանի կինոփառատոնի եզրափակիչ փուլում: Այդ ֆիլմը ցուցադրվել է  6 մայրցամաքներում՝ ավելի քան 250 կինոթատրոնում, հաջող կերպով իր ընթացքն է մեկնարկել Կաննի կինոփառատոնի կինոշուկայում: Պետերբուրգցի ռեժիսոր Էվելինա Բարսեղյանը իր կինոկարիերան սկսել է մի ֆիլմից, որը նկարահանել է հայրենի Սևանում: «Մի մարդ ձեզ սիրում է» ֆիլմը բարձր գնահատեցին թե հանդիսատեսները, թե փառատոնի ժյուրին, ինչն էլ հայ կինոռեժիսորին առաջ գնալու հնարավորություն տվեց: Էվելինայի հետ մենք խոսեցինք այն մասին, թե հայ կինոմատենագրությունից արտասահմանյան հանդիսականին ինչն է հետաքրքրում, և թե ինչ հետաքրքիր իրադարձություններ են կատարվում Կաննի կինոփառատոնում և «Ոսկե ծիրանում», նաև այն մասին, թե ինչու է Հայաստանում այդքան բարդ ֆիլմ նկարահանելը:

Էվելինա, հույս ունե՞իք, որ ձեր «Բրավիստ» ֆիլմը կհասնի ամերիկյան կինոակադեմիա ու կպայքարի «Օսկարյան» անվանակարգի համար:

Երբ ֆիմ ես նկարում, անշուշտ, այդ մասին չես մտածում: Միայն աշխատում ես քո ռիթմի մեջ լիենլ, իսկ հետո շուռ ես գալիս ու տեսնում, որ բավական երկար ճանապարհ ես անցել: Մեր խումբը հավատում էր, որ մենք մի լավ պատմություն ենք ստեղծում: Եվ ստացվեց այնպես, որ այդ պատմությունը շատերին դուր եկավ, ու շատերը այն բարձր գնահատեցին: Դեռևս գաղափարի փուլում ես «Բրավիստ» ֆիլմով մասնակցեցի Կաննի կինոփառատոնի կարճամետրաժ ֆիլմերի սցենարների մրցույթին: Այսինքն, երևի թե հենց սկզբից էլ այդ ֆիլմի գաղափարում մեծ ներուժ էր ներդրված: Բայց ամեն լավ բան կատարվում է, երբ դու մրցույթների ու մրցանակների մասին չես մտածում, այլ միայն անում ես այն, ինչը քեզ հետաքրքիր է, ինչից աչքերդ փայլում են, այն ժամանակ, երբ ինքդ քո հանդեպ ունեցած պարտքն ես մարում միայն: Ինչպես ասում են՝ արա, ինչ պիտի անես, ու թող լինի այն, ինչ կլինի:

Ի՞նչ մրցույթների եք արդեն մասնակցել, ու որո՞նց եք պատրաստվում մասնակցել:

Ինձ դուր է գալիս այն հանգամանքը, որ իմ ֆիլմերով հետաքրքրվում են հնագույն փառատոնները: Մենք մասնակցել ենք Իսպանիայում կայացած Badalona Film Festival 45-րդ փառատոն- մրցույթին:  Վերջերս էլ իմացանք, որ «Բրավիստը» ընդգրկվել է Ավստրիայի 45-րդ Festival of Nations-ի մրցույթային ցուցադրության ֆիլմերի կազմում: Մենք շատ մրցույթների ենք մասնակցել՝ Ղրղզստանից ու Ռուսաստանից սկսած, մինչև Իտալիա ու Ավստրալիա: Սակայն ինձ համար «Ոսկե ծիրան» ու Manhattan Short փառատոնները դարձան իսկական իրադարձություն: Առաջինը նրա համար, որ միշտ էլ հաճելի է  ճանաչված լինել հայրենիքում, իսկ երկրորդը նրա համար, որ Մանհեթթենյան կինոփառատոնի շնորհիվ  իմ ֆիլմը 10 օրերի ընթացքում մեծ էկրանով նայեցին ողջ աշխարհում, այդ թվում նաև Ամերիկայում ու Հոլլիվուդում: Բացի այդ՝ Manhattan Short –ում հայտնվելը երևակայությունից դուրս է, այդտեղ խստագույն ընտրություն է կատարվում, եզրափակչին ողջ աշխարհից միայն 10 ֆիլմեր են ընտրում, և ահա մեր Բրավիստ»-ը լավագույնների շարքում էր:

Որպես ռեժիսոր, փառատոններին մասնակցությունը Ձեզ ի՞նչ է տալիս:

Երբ քո ֆիլմը ընդգրկում են փառատոնի պաշտոնական մրցույթում, ուրեմն այն աշխատանքը, որը դու արել ես, առաջ է անցել բոլոր նրանց աշխատանքներից, ովքեր այդտեղ ընդգրկվելու ցանկություն ունեին: Դու քո աշխատանքի պրոֆեսիոնալ գնահատականն ես ստանում: Դրա համար էլ որպես ռեժիսոր, ինձ համար հաճելի է գնահատված, ընդունված ու ճանաչված լինելը: Ամենակարևորն այն է, որ փառատոնը հատկապես կարճամետրաժ ֆիլմի համար կարճ ուղի է դեպի հանդիսատեսը: Փառատոնների շնորհիվ է, որ իմ կարճամետրաժ ֆիլմն այսօր ողջ աշխահը դիտում է, ինչպես հեռուստատեսությամբ, այնպես էլ կինոդահլիճներում: Փառատոնների ժամանակ ֆիլմը նկատում են պրոդյուսերները, դեստրիբյուտորները, ու եթե նրանց այդ կտավը դուր է գալիս, նրանք դա հետո վերցնում են  այլ կինոդիտումների, TV ցուցադրությունների համար: Օրինակ՝ մենք ընդգրկվեցինք Manhattan Short –ի հատընտիր ֆիլմերի մեջ ու մեր ֆիլմը 6 մայրցամաքներում ցուցադրվեց: Մենք մասնակցեցինք Կաննի կինոփառատոնին, ու ֆիլմը դուր եկավ հեռուստաալիքներին, ներկայացուցիչներն այն վերցրին հայտնի հեռուստաալիքների համար, և հիմա ֆիլմը դիտում են միլիոնավոր մարդիկ: Մենք մասնակցեցինք Ռուսաստանի «Կարճ ասած» փառատոնին, որտեղ ֆիլմը նկատեցին պրոդյուսերները, իսկ ավելի ուշ, Սիրահարների տոնին այն ցուցադրվեց մոսկովյան Կինոյի տանը: Այսինքն՝ փառատոնը դա այնպիսի մի ճակատային վայր է, որտեղ քեզ նկատում են: Եվ երրորդ՝ փառատոնային պատմությունը դա յուրաքանչյուր ռեժիսորի այցեքարտն է: Երբ նա նոր ֆիլմ ուզենա նկարահանել, արդեն ներդրողների ու թիմի որոնման աշխատանքը կհեշտանա, քանի որ ինքն արդեն ինչ-որ կերպ իր մասին հայտնել է:

Իմ առաջին՝ Սևանյան «Մի մարդ ձեզ սիրում է» ֆիլմը ինձ համար բավական բարդ էր, որովհետև դա դեբյուտային ֆիլմ էր:

Ի՞նչ ասել է՝ առաջին ֆիլմը նկարահանել Հայաստանում:

Նախ ես վստահ եմ, որ ֆիլմ պետք է նկարահանել այն ժամանակ, երբ չնկարահանել այլևս չես կարող: «Մի մարդ ձեզ սիրում է» ֆիլմի պատմությունը ես պատկերացնում էի հենց Սևանի ու դրա շրջակա միջավայրի բնապատկերներում, և որոշ ժամանակ անց հասկացա, որ եթե չնկարահանեմ, պարզապես կպայթեմ: Ձեզ ծանո՞թ է այդ զգացողությունը: Դա արվեստի գործ արարելու համար ամենաճշմարիտ զգացողությունն է: Ու երբ դու սկսում ես կյանքի կոչել քո ստեղծագործությունը այն պահին, երբ պատմությունն արդեն հասունացած է, ապա ամեն բան ստացվում է:

Երբեք ոչ մի հարցում շտապել պետք չէ: Անմիջապես ճիշտ մարդիկ ճիշտ տեղում հայտնվում են: Ես Միքայել Պողոսյանին գրեցի՝ ինձ օգնելու խնդրանքով (այդ ժամանակ ես նրա հիանալի «Եթե բոլորը» ֆիլմի տպավորության տակ էի): Նա ճանաչված ու տաղանդավոր ռեժիսոր է, դերասան ու պրոդյուսեր, իսկ ես՝ ընդամենը դեբյուտանտ: Բայց նա ինձ օգնեց, սցենարի հետ կապված խորհուրդներ տվեց, ինձ հետ մարդկայնորեն զրուցեց, ծանոթացրեց ինձ այն մարդկանց հետ, ովքեր օգնեցին դերասանների քասթինգի հետ կապված հարցում: Բացի այդ՝ Պետերբուրգում Սոկուրովի ծրագրի շրջանակներում ես ծանոթացա երիտասարդ ռեժիսոր Գուժ Թադևոսյանի հետ, նա նույնպես միացավ թիմի ու իմ ֆիլմի տեխնիկայի որոնման աշխատանքներին: Գումարած այդ ամենին՝ ինձ շատ օգնեցին հարազատներս, ընկերներս ու այլոք: Միխոսքով, ամեն ինչ միանգամից ստացվում է, երբ դու հստակ գիտես, թե ինչ ես ուզում: Դրամատուրգիապես ֆիլմը կարող է լինել անճոռնի, բայց այդտեղ պետք է զգացվի հեղինակի շունչն ու հոգին: Հանդիսատեսը միշտ զգում է, երբ ֆիլմի ետևում դատարկություն է:

«Մի մարդ ձեզ սիրում է» ֆիլմի ճակատագիրը ավելի քան հաջողված կարելի է համարել: Որքան հիշում եմ, Դուք այդ ֆիլմով այցելեցիք Կաննի կինոփառատոն ու այդտեղ տպավորիչ կերպով ներկայացրիք այն, ճի՞շտ է:

Այո, Կաննում դիտեցին իմ ֆիլմն ու անմիջապես երկու եվրոպական ու ամերիկյան հեռուստաալիքներ ձեռք բերեցին հայկական «Մի մարդ ձեզ սիրում է» ֆիլմը ԱՄՆ-ում ու Եվրոպայում ցուցադրելու իրավունքը: Դա չտեսնված մի բան էր: Հազարից մի կարճամետրաժ ֆիլմի է հաջողվում գլխավոր կինոշուկայում նման հաջողության արժանանալ: Իսկ ինձ մոտ առհասարակ ամեն բան առաջին անգամ էր՝ առաջին դեբյուտային ֆիլմ, առաջին անգամ Կաննում, և առաջին պայմանագրերը: Երբ գնում էինք, ինձ ասացին՝ «իզուր ես գնում, այնտեղ այնպիսի մրցակցություն է, տարբեր երկրներց հարյուրավոր ֆիլմեր, քո ֆիլմը նույնիսկ չեն էլ դիտի»: Իսկ արդյունքում՝ ամեն ինչ հակառակ դուրս եկավ: Եվ ես ինձ համար չէ, որ ուրախ եմ, ուրախ եմ, որովհետև սիրում եմ հայկական այդ պատմությունը, այդ ֆիլմի սքանչելի հերոսներին, այն վայրերը, որտեղ մենք ֆիլմը նկարահանել ենք, այն երաժշտությունը, որը հնչում է այդտեղ, ու ես ուրախ եմ, որ նրանց նկատել ու հասկացել են, որ նրանց զգացել են: Որ այնտեղ՝ շատ-շատ հեռվում, կարողացել են ըմբռնել մեր հայկական ֆիլմի լուսա-թախծային, քնքուշ այդ շունչը:

2016թ. Դուք մասնակցեցիք «Ոսկե ծիրան» մրցույթին: Հայկական այդ կինոփառատոնից ինչպիսի՞ տպավորություններ ստացաք: Ձեր կարծիքով կինոյի հետ կապված Հայաստանում իրավիճակն ինչպիսի՞ն է:

Վերջերս, ես կարդացի ձեր հարցազրույցը Մշակույթի նոր նախարար Արմեն Ամիրյանի հետ: Նա ասաց, որ տարեկան պետությունը հայկական կինոյի համար 3 մլն. դրամ է տրամադրում, դա այդպե՞ս է:

Այո, նախարարն այդպես ասաց:

Ես անկեղծ զարմացած էի, որովհետև ֆիլմ արտադրելու համար դա շատ փոքր գումար է: Դա գրեթե 370 հազ. ռուբլի է, ու Ռուսաստանում այդ գումարով շատերը նույնիսկ կարճամետրաժ ֆիլմեր նկարահանել չեն համարձակվի: Դրա համար էլ զարմացած եմ, որ հայ կինոմատենագիրները կարողացել են գեղարվեստական ֆիլմ նկարահանելու իրենց ձգտումը չկորցնել, այլ ընտելացել են նման պայմաններում գոյատևելուն, դրսից ինչ-որ միջոցներ փնտրել-գտնելուն: Ոչ այդքան զարգացած կինոարդյունաբերության պայմաններում հիանալի է, որ երկրում գոյություն ունի կարևոր, վառ ու արտասահմանում հայտնի այնպիսի կինոփառատոն, ինչպիսին է «Ոսկե ծիրանը»: Որպես մասնակից՝ կարող եմ ասել, որ «Ոսկե ծիրանը» շատ լավ է կազմակերպված, և շատ լուրջ աշխատանք է անում, որպեսզի արտասահմանյան ռեժիսորները, դերասանները, պրոդյուսերները, քննադատները Հայաստանի մասին խոսեն հարգանքով ու ջերմությամբ: Իմ բոլոր ֆիլմերը ես միշտ այդ մրցույթին եմ ուղարկել, բայց ընտրող հանձնաժողովը ուշադրության արժանացրեց միայն իմ երրորդ աշխատանքը՝ «Բրավիստը», ու ես չափազանց երջանիկ էի, որովհետև հայկական կինոփառատոնում ընդգրկվելու համար ֆիլմերը շատ լուրջ ընտրություն են անցնում, ու պաշտոնական մրցույթի մի մասը լինելը պատիվ ու ուրախություն է ինձ համար: Այդտեղ ես մի քանի հայկական սիրուն ֆիլմեր տեսա, ինձ դուր եկավ 2016թ. «Բարի լույս» ֆիլմը: Արդիական ու բարի ֆիլմ է: Ես հայերին խորհուրդ եմ տալիս կտրվել տեղական հեռուստասերիալներից, որոնք, ներեցեք իհարկե, բայց հանգեցնում են դեգրադացման, ու գնալ դիտելու այն ֆիլմերը, որոնք ցուցադրվում են «Ոսկե ծիրանի» շրջանակներում: Գները հասանելի են, անցյալ տարի տոմսերը կամ անվճար էին, կամ 500 դրամ էր: Փառատոնային ֆիլմերն ավելին են տալիս, քան բթացնող ու գռեհիկ սերիալի հերթական սերիան կարող է տալ:

Դուք մի շարք միջազգային կինոշուկաների, կինոփառատոնների եք ներկա եղել: Ինչպե՞ս են այդտեղ վերաբերվում Հայաստանից դուրս եկած ֆիլմերին:

Մի պատմություն պատմեմ. Մի անգամ Կաննի կինոփառատոնում, երբ ես զբաղված էի իմ Սևանյան դեբյուտային՝ «Մեկը ձեզ սիրում է» («Somebody loves you») ֆիլմի առաջխաղացման աշխատանքերով, պալատի աստիճաններին ես պատահաբար հանդիպեցի ֆրանսիական հայտնի կինոփառատոնի ու կինոշուկայի  ընտրող ժյուրիի անդամներից մեկին: Ես անմիջապես մոտեցա նրան՝ ասելով. «Վերցրեք իմ ֆիլմի սկավառակը, կդիտեք այն» (Այն ժամանակ դեռ սկավառակներ կային): Նա, բնական է, որ նման ուշադրությունից արդեն վաղուց հոգնած, փորձեց ինձանից ազատվել ու շարունակեց իջնել, և արդեն մուտքի մոտ, միայն քաղաքավարությունից դրդված, հարցրեց. «Ֆիլմը որտեղի՞ց է»: «Հայաստանից»,- պատասխանեցի ես: Ու հանկարծ նա անսպասելի կանգ առավ, ետ դարձավ, վերցրեց սկավառակը, հետաքրքրությամբ նայեց շապիկին ու դրեց պայուսակի մեջ՝ ասելով. «Եթե Հայաստանից է, ապա կվերցնեմ, Հայաստանից շատ քիչ արտադրություն է գալիս»: Այն ժամանակ ինձ թվաց, որ ժամանակակից հայկական կինոն արտասահմանյան կինոփառատոններում քիչ է հայտնի, դրա համար էլ այն հետաքրքիր է:

Եթե ես միայն իմանայի այն բաղադրատոմսը, թե ինչի՞ց է երկրում պոռթկում լինում ու ինչպե՞ս են հայտնվում այնպիսի հանճարներ, ինչպիսիք են օրինակ Ֆարհադին՝ Իրանում, կամ Մունջիուն Ռումինիայում…  Ինչպիսի՞ հանգամանքներ կամ նախապայմաններ են դրա համար անհրաժեշտ… Բայց ո՞վ իմանա: Մենք պետք է նկարենք ու նկարենք, որպեսզի զարգանանք ու զարգացնենք: Սակայն մի կողմից էլ՝ ինչպե՞ս անես այդ ամենը, երբ ընդամենը 3 մլն. դրամ ունես:

Դուք նկարահանել եք Պետերբուրգում, Սևանում ու նրա տարածքում, Երևանում: Ասացեք խնդրեմ, որտե՞ղ էր ավելի հեշտ կազմակերպել նկարահանման գործընթացը ու որտե՞ղ էր առավել բարդ:

Տեխնոլոգիան ամեն տեղ էլ նույնն է: Ինչպես նաև պրոֆեսիոնալիզմը: Ինչ խոսք, կինոն մարդկանց մեջ մարդկային հարաբերություններ են: Իմ իմ թիմում ընդգրկված մարդիկ միշտ ամենաեռանդունն են, ամենատաղանդավորը, հավաքվում են ամենալավերը: Որ քաղաքում էլ որ լինենք: Չգիտեմ, գուցե իմ բախտը բերո՞ւմ է:

Մրցույթներում Ձեր ֆիլմերը ներկայացնում են և Ռուսաստանը, և Հայաստանը, ինչո՞ւ:

Որովհետև այդ ֆիլմերի թիմերը կազմվում են ինչպես հայերից, այնպես էլ ռուսներից:

Հայաստանը կինոյի տեսանկյունից հետաքրքրո՞ւմ է Ձեզ: Եթե նկարահանել, ապա ինչի՞ մասին:

Ամեն մեկն իր կինոն ունի, մեկը նկարում է Արցախի, մեկը հայրերի ու որդիների կոնֆլիկտի, նոր ու հին սերնդի մասին: Չի կարելի ասել, թե մի թեման մյուսից ավելի կարևոր է: Անուրախ ու մոնոտոն կյանքի, նախապաշարումների, մենության, չհասկացվածության հետ պայքարը, սեփական անձի որոնումները, ամենն էլ հետաքրքիր են:

Ամեն տարի Դուք ներկա եք լինում Կաննի կինոփառատոնին, ինչո՞վ է այն նշանավորվում Ձեզ համար, և հաղթող ֆիլմերից Ձեր հիշողությունում հատկապես ո՞րն է մնացել:

Ինձ համար իհարկե հաճելի է, որ կինոշուկայում կա հատուկ մի վայր, որտեղ ներկայացվում է հայ կինոմատենագիրը: Այնտեղ ես մի շարք հիանալի հայ պրոֆեսիոնալների եմ հանդիպել: Ինձ համար Կաննի կինոփառատոնը թե աշխատանք է, թե գայթակղիչ արկածից ստացված տպավորություն, թե հասմիկի նուրբ բույր, թե հանդիպում հին ծանոթների հետ, և թե  շրջապատի գեղեցկություն: Այստեղ կինո գնալը կարծես թատրոն այցելություն լինի: Հանդիսականները պրեմիերային այցելում են երեկոյան զգեստներով, կարմիր գորգի վրա բախվում ֆիլմի սպասումներին: Պրեմիերաները դիտում են սրտի թրթիռով, իսկ հետո երկար-երկար քննարկում են ծովափին կամ մոտակա մի սրճարանում՝ շամպայնի սեղանի շուրջ: Օրվա ընթացքում մի տեղ տպավորիչ գործարքներ են կնքվում, մեկը վաճառում է, մյուսը գնում, ինչ-որ մի տեղ լողափին Կիրսթեն Դանսթն է արևայրուք ընդունում, իսկ Գաբրիել Գարսիա Բերնալը հյուրանոցային իր համարում սմոքինգի թիթեռնիկն է որոնում: Փառատոնի ընթացքում ես հարաբերություններ եմ հաստատում հեռուստաալիքների պրոդյուսերների ու փառատոնների ներկայացուցիչների հետ, մասնակցում եմ սցենարների մրցույթներին, եթե այդպիսիք լինում են (անցյալ տարի երրորդ տեղն եմ զբաղեցրել), հանդիպում եմ հին ընկերներիս, դիտում եմ կինոյի նորություններն ու ուղղակի վայելում եմ: Պատկերացրեք, որ դուք հայտնվել եք ծովի ափին գտնվող գեղեցիկ մի վայրում՝ աշխարհի տարբեր ծայրերից ժամանած հազարավոր կոլեգաների հետ միասին, մարդիկ, որոնք այնքան նման են ձեզ, նրանք էլ ձեզ պես ուզում են նկարահանել մի բան, կամ էլ արդեն նկարահանել են, ու գեղարվեստական այդ չքնաղ վայրում դուք միմյանց եք պատմում ձեր պատմությունները: Իսկ ինչ վերաբերում է հաղթանակած ֆիլմերին, ապա իմ ֆավորիտներն են Ասգար Ֆարհադին ու նրա  նուրբ ու զգայացունց «գործակալ-վաճառականը» դրաման, և Կսավյե Դոլանը իր «Մամոչկա» ֆիլմով:Պարզապես ես սիրում եմ էմոցիոնալ ֆիլմեր:

Կարճամետրաժ ֆիլմը դա անցյա՞լ է, թե՞ ապագա:

Ի դեպ, Հայաստանում ինձ երբեմն հարցնում են՝ ի՞նչ է նշանակում կարճամետրաժ ֆիլմ, այն ինչի՞ հետ են ուտում (ծիծաղում է): Կարճ մետրաժը դա 45 րոպեանոց ֆիլմն է (որպես կանոն): Դա կարող է լինել մի պատմություն, որը հետագայում դառնա լիամետրաժ, կամ էլ այն արդեն ավարտված պատմություն է, կամ, ասենք, մթնոլորտային ճեպանկար: Ինչ ասես կարող է լինել: Կարճ մետրաժը երբեք չի վերանա, այն անհրաժեշտ է, թե որպես տեսակ, թե որպես առանձին ձևաչափ, քանի որ կան այնպիսի պատմություններ, որոնք շարունակվել չեն կարող: Ողջ աշխարհում կարճ մետրաժները հավաքում են ալմանախներում, հիանալի մի բան է ստացվում: Ես այսպիսի մի՝ «Երևան, ես քեզ սիրում եմ» թեմայով ալմանախ անելու գաղափար ունեի, որը «Փարիզ, ես քեզ սիրում եմ»-ի անալոգը կլիներ: Հետո պարզվեց, որ հայ կինոնկարահանողների մոտ նույնպես նման գաղափարներ եղել են: Սակայն ի վերջո ամեն բան բախվում է միջոցների կամ ինվեստորների բացակայության հետ:

Դուք նկատե՞լ եք Ձեր ֆիլմերի հերոսների նմանությունը: Օրինակ ես բոլոր երեք ֆիլմերում տեսել եմ մեկին, ով իրական զգացմունքներ է որոնում:

Հավանաբար իմ ներկայիս բոլոր ֆիլմերն այն մասին են, որ պետք չէ ապրելուց վախենալ:

«Բրավիստը» տեղ գտավ «Օսկարի» մրցանակաբաշխության լոնգ-լիստում, բայց անվանակարգերի կարճ ցուցակ չընդգրկվեց: Ցանկալի այդ արձանիկը արդյո՞ք Ձեզ համար կարիերայի գագաթ է: Կամ առհասարակ՝ ի՞նչ է Ձեզ համար հաջողությունը:

«Օսկար»-ն էլ, մնացած մրցանակներն էլ երկրորդական են: Ինձ համար ավելի հետաքրքիր ու ավելի կարևոր է էկրանի վրա մի աշխարհ ստեղծելը, պատմել մի պատմություն, որը կգրավի հանդիսատեսին, շուռ կտա նրա ողջ ներքին աշխարհն ու վերջում նրա մեջ բարի ու լուսավոր զգացողություններ կառաջացնի: Եվ որ երբ նա դուրս գա կինոթատրոնից, ունենա ապրելու ցանկություն: Այ դա իսկական հաջողություն կլինի: Ինչպես ասում է Պաստեռնակը՝ «հայտնի լինելը սիրուն չէ», եթե դու քեզանից ոչինչ չես ներկայացնում:

Ե՞րբ կհայտնվի Էվելինա Բարսեղյանի լիամետրաժ ֆիլմը, և ինչի՞ մասին այն կլինի:

Հիմա ես մի ֆիլմի սցենար եմ գրում, որի գործողությունները կատարվում են Հայաստանում: Գաղափարի մասին չեմ խոսելու, դեռ վաղ է: Հեղինակային ռոուդ-մուվի ժանրի է, դա այն է, երբ հերոսը ճամփա է դուրս գալիս, ճանապարհորդում է: Իհարկե կարևոր հարց է մնում ֆինանսավորում գտնելը: Մշակույթի նախարարը (Արմեն Ամիրյանը- խմբ.) հարցազրույցներից մեկի ժամանակ վերջերս ասաց, որ շուտով  ծրագրերի ֆինանսավորման ինչ-որ նոր համակարգ է լինելու: Կլինեն մրցույթներ, նոր ծրագրեր՝ կինոմատենագիրների համար: Անհամբերությամբ սպասում եմ ու անպայման մասնակցելու եմ:

Զրուցեց Հասմիկ Վանցյանը

Հարցազրույցի լուսանկարները Էվելինա Բարսեղյանի անձնական արխիվից են